..සතුට රැදි බත් ඇට....

“අපෝ...මෙයාගෙ මහත්තයා පව්…”

“මොකෝ බැන්දා කියලා ගෙදර උයපු බත් එකක්වත් කන්න ලැබෙන එකක්යැ...හැමදාම කඩෙන්….”

“අනිත් දේවලුත් පිටින්ම කරගන්න පටන් ගත්තොත් තමයි වැඩේ...”

මේ සියල්ලම විහිලුය.නැත්නම් ඔවුන් කියන්නේ එහෙමය.හිත නරක් කර ගත්තොත් කියන්නේ "අපෝ විහිලුවක්වත් තේරෙන්නේ නෑ"කියලාය. කන්තෝරුවේ අය එහෙමය.විහිලුවෙන් තහලුවෙන් කියන්නට උවමනා දෙය කෙසේ හෝ කියාගනියි. කතන්දර වලට හිත රිදෙන බව ඇත්තය.නමුත් මම හිත නොරිදා ගෙන ඉන්නට උත්සාහ දරමි.

ඔහුට බත්පතක් සාදා දෙන්නට මගේ ඇති කම්මැලිකම සමහර වෙලාවට මටම ලැජ්ජාවකි.මට එලවලු දෙකක් සමග මසක් මාලුවක් සාදා දෙදෙනෙකුට බත් පිසීමට යන්නේ පැයක පමණ වෙලාවකි.හැමදාම උදේ හයට නැගිටින එක පැයකට පලමුවෙන් නැගිට්ටා නම් ඔහුට බත්මුලක් බැද දිය හැක.

කලාතුරකින් දවසක මම එසේ බත්මුල් සකසමි .එවන් දවසක ඔපීසියේදී මට මහත් නිදිමතක් දැනේ. "ඊයේ රෑම ඇහැඇරිලා ඉදලා වගේ"කෑම පිසදෙන්නේ නැතැයි කී යහලුවන් එවන් දවසට කියන්නේ එහෙමය.මහපාන්දර නැගිට බත් උයා ඇතිබව එවන් දවසට ඔවුන්ට පෙනෙන්නේ නැතුවා වාගේය.

“අපෝ අපේ වයිෆ් නම් උයන්න දන්නේ නෑ...වයිෆ්ගේ අම්මා තමයි උයන්නේ” කියලා සමහර ලොකු පුටුවල ඉන්නා ටයි මහත්තුරු කියන්නේ මහත් ආඩම්බරයකිනි.ඔවුන්ගේ නෝනලා බැලූ බැල්මට බෝනික්කියන් වාගේ හැඩය. අත්පොඩි බොහොම සිනිදු පාටය. ඒ රෙදි සෝදන්නේ නැති නිසා වන්නට ඇත.එකිනෙකා හා තුරුලු වී ඉන්නා පින්තූර මුහුණු පොතේ ඕනෑතරම් ඇත.

මම ඒතරමට හැඩ ඇත්තියක් නොවෙමි.වැඩදා හැඩවෙන්නට උත්සාහ දරන්නියක්ද නොවෙමි. උයන විට අත් ගොරෝසු වන බව ඇත්තක් වන්නට ඇති නමුත් මම උදේ නැගිට ඉවීමට උත්සාහ නොදරන්නේ ඒ නිසා නොවේ.ඒ වෙනුවෙන් හිතේ ඇතිවන කම්මැලිකම නිසාය.

"ඔන්න පිස්සු නැතුව ඉන්න අනේ.ඔය ඔයා කරන හරිය මදැයි.රෙදි සෝදලා මැදලා දෙනවා.උදේට තේ හදලා දෙනවා.මට ඒ හොදටම ඇති." ඒ ඔහුය.

"ඒ වුනාට ඉතින් ඔයාට කන්න නෑනෙ..මට ඒකට දුකයි." මම එසේ කියමි.

“මම හොද වයිෆ් කෙනෙක් නෙවෙයි නේ?”

මා ඉදහිට එසේ අසන්නේ මා හොද නැති බිරිදකැයි මට සිතෙන නිසා නොවේ.මා හොද බිරිදකැයි කියා ඔහුගේ මුවින්ම අසා දැනගන්නටය.

"අපෝ ඔයා මට හොද වැඩි..."ඔහු එවන් විටක කියයි. මම සතුටෙන් ඉපිලෙමි.

ඔහුට වඩාත් වටින්නේ මා ඔහු සමග සිටීමය.අත්වැල් පටලවාගෙන නුගේගොඩ හන්දිය තෙක් ඇවිද යාමය.බඩුමලු ඔසවාගෙන පෙම්වතුන් යුවලක් මෙන් නැවතත් නිවසට ඇවිදගෙන ඒමය. එකට තුරුලුව නිදා ගැනීමය.මූණකට සෝදා අහවරවූ සැනින් වතුර පිරි හාදුවක් ලබාදීමය.ඒ හාදුවෙන් මත්වී මා සිනාසෙනු දැකීමය.

ඒ ප්රේමය යැයි මම සිතමි.බත් පතක් උයන්නට මහන්සිවී හෙම්බත්වූ මා අතින් ඉතිරි යුතුකම් මගහැරුණහොත් ඔහු සතුටු වේ යයි මම නොසිතමි.

නිවන්ති සිටියේත් අපේ කන්තොරුවේමය. ඇය සිය ස්වාමියාට බත්පත උයා බැද දෙයි.සමහර දිනක පදමට සීනි යෙදූ පලතුරු බීම බෝතලයකුත් ලැබ දෙයි.

“එයාට හරි සතුටුයි අනේ.මගේ කෑම එක කාලා හරිම රසයි කියුවා.” මට යාබද මේසයක ඉන්නා ඇය එසේ කියන්නේ මාදිහා ඇස් කොනකින් බලන ගමන්ය. ඒ වචන කිනිසි තුඩු මෙන් මගේ ඇගේ වැදී නොවැදී යයි. මම ගනන් නොගෙන ඉන්නට උත්සාහ කරමි.

ජීවිතය යනු බත් ඇට නොවේ.මම එසේ සිතන්නට උත්සාහ ගනිමි. මම ඔහු වෙනුවෙන් කවි ලියමි.කවි කියමි.සමහර විටක දරු නැලවිලි කියමින් ඔහුව නලවමි.තවමත් මා ඇකයේ මා කුස උපන් දරුවකු සැතපී නැතත්,මට ඔහු මගේ පලමු දරුවා මෙන් දැනේ. ඔහු මා සමග ඉතාමත් සතුටින් ඉන්නා බව පෙනේ. නමුත් සමහර විටක මම සැක කරමි.ඇත්තෙන්ම ඔහු සතුටින්ද?

එදත් මා බත් නොඉව් දවසකි.කඩෙන් මිලට ගන්නා බත්පත ගැන විශ්වාසය තබා මම රැකියාවට පිටත්ව ගියෙමි. නිවන්ති හැඩූ කදුලිනි.ඇයිදැයි අසන්නට මගේ සිත කීවත් මට එසේ අසන්නට බය සිතුනි. හිත හදාගෙන රාජකාරි කටයුතු කරන්නට වෙරදැරුවෙමි.පරිගණක තිරය දෙස බලාගෙන ධාන්යයකට සමවැදී තිබුනු මගේ සිත් ඉන් මිදෙන්නේ නිවන්තිගේ කටහඩිනි.

“අනේ කසුනි...බලන්නකෝ මගේ මහත්තයා මගෙන් දික්කසාද වෙන්න ඕනේ කියනවා.මම එයාට කිසිම වැරැද්දක් කරලා නැහැ.ඔයා දන්නවානේ දරුවො දෙන්නෙකුගේ වැඩත් කරන ගමන් මම එයාට එක වේලක්වත් වරද්දන්නේ නැතුව බත් එකත් බැදලා දෙනවා. එයා කියන කිසිම දේකට කවදාවත් නෑ.. බෑ...කියලා නෑ. මට මොන අමාරුකම තිබුනත් මම බලන්නේ එයාව සතුටින් තියන්න. ඉතින් එහෙම එකේ ඇයි එයා මට මෙහෙම කරන්නේ?”

ඇගේ කදුලේ තේරුම මට තේරෙන්නේ දැන්ය.ඉතින් මීට කරන්නට හැක්කේ කුමක්ද?සතුට රැදී ඇත්තේ බත් ඇට වල නොවන බව ඇයට තේරුම් කරන්නේ කෙසේද?

“ඔයා මම කියන දේ ගැන වැරැද්දක් හිතන්න එපා.ඒ වුනත් පුලුවන් නම් හෙට ඉදලා ඔයා එයාට බත් උයලා දෙන්න එපා.” මම කීවෙමි.

"මොකක්?ඒ මනුස්සයා හෙටම මාව දික්කසාද කරයි.එයාට තුන් වේලටම බත් ඕනේ.අනික කඩේකෑම කන්නෙත් නෑ...."

"ඒත් මම කියුවට එහෙම කරන්නකෝ.ඔය දික්කසාද කියන වචනෙ ගැන කතාකරන්නවත් එපා.ඒ ගැන කියලා රණ්ඩුවෙන්නත් එපා.ඒත් එයාට පුළුවන්තරම් ආදරේ පෙන්වන්න.ආදරේ දැනෙන්න දෙන්න"ඒ වචන ආයෙමත් මාගේය.

නිවන්ති කිසිත් නොකීවාය.ඒත් පසුවදා ඇය අත වෙනදාට ගේන බත්මුල තිබුනේ නැත. දවසෙන් දෙකෙන් නොවුනත් සතියක් දෙකක් ගතවෙත්ම ඇගේ මුහුනේ රැදි මුසුම්පේත්තු ගතිය පහව යනුද යලිත් මුහුණට එලිය වැටෙනුද දිටිමි.

"ඔයා කීවා හරි කසුනි"සති තුනකින් පසුව මා අසලට පැමිණි නිවන්ති කීවාය.
මම ඇය දෙස බැලුවෙමි.

"අර කියුවත් වගේ බත් ඇට ඇතුලෙ සතුට නෑ.බත් මුලකට ආදරේ පුරවන්නත් බෑ."

එදා සිට අද දක්වා බොහොමයක් දේ වෙනස් වී නැත.නිවන්ති ගේ බත්මුල දකින්නට නැතිවීම හැර සියලුදේ එපරිද්දෙන්මය.

අපි තවමත් සතුටින් සිටිමු.

Tweet