පළවෙනි දවස...

මුලින්ම කියන්න ඕනෙ.මේ කතාවෙ 'මම' කියන්නේ  ලියන මම නෙමෙයි.වෙන කෙනෙක්. මාත් එක්ක මේ කතාව කියලා හිතේ තිබුන දුක තුනී කරගත්ත හිතවතෙක්.

ඒ වගේම දුක හිතෙන කතන්දර අකරතැබ්බ ඕනෑම ආගමක,ඕනෑම සමාජ පසුබිමක ගෙදරක වෙන්න පුළුවන්.මේ කතන්දරේ සිද්ධ වුනේ මුස්ලිම් ආගමික පවුලක. නොකියා කියුවේ කියන්න යන්නේ දුක හිතෙන කතාවක් කියලා තමයි.

ෂස්නා හැදුනෙ වැඩුනෙ ගෙදර.මුස්ලිම් ගෙදර තිබුනෙ මුස්ලිම් නීති.ගැහැණියක් පිට පිරිමියෙකුට නිරාවරනය නොවියයුතුයි  වැනි.හිජාබ් ඇදුමෙන් වැසුනු ෂස්නාගේ රූපසොබාව පිරිමි නෙත් වලින් සැගවුනා.ෂස්නා අකුරටම ඒ නීති පිලිපැද්දා.වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම හොද ගැහැනු දරුවෙක් වුනා.

කාලය ගතවුනා , දින සති මාස වලින් නැතිව අවුරුදු වලින්.ෂස්නාගේ තාත්තා ෂස්නාවයි අම්මාවයි දාලා ගියේ ආයෙ නො එන්නම.තාත්තා හතර රියනක නිදන්නට  ගියාට පස්සෙ ෂස්නාට හරි පාලුවක් දැනුනා.ෂස්නා පවුලෙ තනි දරුවා වුනේ තාත්තා ඉක්මනින්ම නො එන ගමන් ගිය නිසා වෙන්න ඇති.ඒ ගැන වැඩි විස්තරයක් මම දන්නෙ නෑ.මම ෂස්නව දැන ගන්නෙ අමතර පන්තියකදී.තිර පටින් වැසුනු මුවෙන් පිටවෙච්ච වචන වලට අමාරුවෙන් සවන්දෙමින් අපි වැඩි වෙලාවක් ඇස්වලින් කතා කලා.ෂස්නා ඇස් වලින් කියන කතන්දර තේරුම් ගන්න ලේසියි.වචන තේරුම් ගන්න අමාරුයි.භාෂාවෙ ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි තිරපට අතරින් පෙරිලා එන කතන්දර ඇහෙන්නේ හරි හෙමින්.විසිවයස් ආසන්න වෙනකොට ෂස්නාව කසාද බන්දන්න ෂස්නාගේ අම්මාට උවමනා වුනා.

 මම දන්න කියන හොද පිරිමි යාලුවෙක් හිටියා.ජාති ආගම් ප්‍රශ්න කරලියට ආවේ නෑ.ගැලපිය යුතු සියළු දෑ ගැලපුනා.යෝජනාවෙන් පස්සෙ පිරිමි යාලුවා ෂස්නගේ ගෙදර ගියා.මමත් එදා ඒ ගෙදර ගියා.පැයක් ..දෙකක්...තුනක්...දෙන්නා දිගටම කතා කලා.ෂස්නා කැමති වුනා පිරිමි යාලුවව බදින්න.මට නොසෑහෙන සතුටක් දැනුනා.පිරිමි යාලුවගේ ෂස්නා වෙත බැදුනු නොසෑහෙන බැදීමට ඇගේ රූප සම්පත්තියඉතා වැදගත් සාධකයක් වුනා.

ඒ සරණ මoගල්‍යයට  ගත වුනේ  දෙසතියක කාලයක්.මම රැය පහන් කලේ සිතේ රැදුනු සැහැල්ලුවකින්.ෂස්නාට හොද මoගල්‍යයක් කරදුන් බවට සතුටකින්.

මගේ පිරිමි මිතුරාටත් හොද බිරිදක් ලබා දෙන්නට සමත් වීම පිලිබදව උදම් සිතකින්.

රාත්‍රියගෙවී අවසන් බව මට දැනුනේ උදෑසන ඇසෙනකුරුළු හඩකින් නොවේ මගේ දුරකථනය නාද වූ හඩින්.

"මචන් මේ මම..."

පිරිමි යාලුවා ගේ හඩ දුරකථන රැහැන ඔස්සේ දෙසවනට.

"ආහ් මචo...කොහොමද කොහොමද?"මගේ හඩ අරඇද්දේ විහිළුවකට...

"මට මේ ගෑනිත් එක්ක ඉන්න බෑ ."

"මොකක්?"

"ඔව්.මට බෑ.එච්චරයි.."

"හේතුව"

"ඒවා ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න බෑ"

කසාදයට වඩා ඉතා කෙටි කලකින් දික්කසාදය සිදුවුනා.දික්කසාදයට ගතවුනේ දවසයි.

මේ කතන්දරේට දැන් අවුරුදු හතරක්ම වයසයි.පස්සෙ දවසක මට ෂස්නාව මුණගැහුනා.තවම තනිකඩව.

"ඇත්තටම එදා  මොකද වුනේ? "මම ඇහුවා.

"මම දන්නෙ නෑ නානා...එයා කාමරේට ආවා.සිගරට් එකකුත් අතේ තිබුනා.කායිකව එකතුවීමක් අවශ්‍ය වුනා එයාට.මට බය හිතුනා.මම කියුවා අද බෑ කියලා.එයාට තරහ ගියා.ඒක ඒ තරම් කෙටි කතාවක්"

ඒත් මම දන්න මගේ යාලුවො ඉන්නවා මේ ගැන බොහොම හික්මීමෙන් සහ ඉවසීමෙන් කටයුතු කල.මම මගේ ජීවිතේ කල ලොකුම වැරැද්ද තමයි මේ.මට හිතෙන්නෙ එහෙම.

ජීවිතේ කියන්නෙ එක රැයකින්එලිවෙන හීනයක් නෙමෙයි.විවාහයත් එහෙමයි.මේ කතන්දරයෙන් කියන්නේ ජීවිතේට පාඩමක් නෙමෙයි.ජීවිතය ගැන හිතන්නට යමක්….

Tweet