බදින්නට ඉනිමන් මා සතුව නෑත....
අතු රිකිලි ලා වෑඩුන ප්රේෑමයේ ගස,
විහිදි අතු උස මදි විය,
මක් කරන්නද මම.....
වෑසුනු සද වත,
බෝම රුව යෑයි සිතෙන...
නොදුටු රුව මනෑසින් මවමින,
සොදුරු සිතකට පෙම් බෑද....
දෑස පමනක් දුටුව...
මගෙ ලොවම ඒ දෙනෙත් තුල විය...
පෝදාට පිරෙන සදවත,
රාම්ලාන් දවසට නොපිරෙන..
නොපිරෙනා ඒ ඉතිරි අඩ,
ප්රේරමයේ මතකයෙන් පුරවමිය මම....
No comments:
Post a Comment