නෙතලිට ඇහැ ඇරුනා.පියාගෙන හිටියද කියලත් අමතක වුන වෙලාවක.පඩිපෙල බැහැගෙන යන්න හිත දුන්නෙ නැහැ.ඇගට හරිම කෙඩෙත්තු ගතියක් දැනුනා.ඇගට වඩා හිතට වෙන්න ඇති සමහර වෙලාවල.රාත්‍රී කාල වගේම දවල් කාලත් කෙඩෙත්තුවෙන් ගතවෙලා ගිය පහුගිය දවසවල නෙතලිට විවේකයක් ගන්න හිතුනෙ නැත්තෙම නෑ.
ඒත් අම්මා....
ඔව් අම්මා බලාගෙන ඉන්නවා මාසෙ අන්තිමට නෙතලි ගන්න පඩියෙන් ඇගේ පoගුව ලැබෙනකල්.ඒ සල්ලි කොටසින් අම්මට කරන්න වැඩ බොහොමයි.කොහොමටත් අම්මට වෙන ආදායමක් නෑ.කන්න බොන්න අදින්න වෙන විදිහක් නෑ.ගෞරවනීය ඇගලුම් රස්සාවෙන් හම්බ වෙන රුපියක් පහලොස් දාහෙ පඩියෙන් අම්මට විසිදහක් යවන්නෙ කොහොමද කියලා අම්මා දැනගෙන හිටියෙ නෑ.අම්මට නෙතලි කියලා නෑ තමන්ගෙ පඩිය පහලොස්දාහයි කියලා.අද වැඩට යන්න ඕනද?රස්සාව රැක ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයක් නැත්නම් ඇත්තටම වැඩට යන්නට උවමනාවක් නෑ.
නිලූක...
ජoගම දුරකථනය බෙරිහන් දෙනවා.නම කියලා කෑ ගහන දුරකථන සමහර වෙලාවල ඇත්තටම ලොකු වදයක්.තමන් එක්ක ඉන්න ගනුදෙනුකාරයා දැනගන්නවා ඇමතුම ලබාදෙන්නේ දන්න අදුනන කෙනෙක්ද යන වග.
නෙතලි කරන්නේ ගනුදෙනුවක් .යමක් අරගෙන යමක් දෙනවා.හැමවෙලාවෙම ඒ මුදල්මද කියන එක වැදගත් වුනේ නැහැ.සමහර වෙලාවල ඒ හොද සoචාරයක්.
නිලූකගෙන් පහුගිය දවස් තුනටම සල්ලි ගත්තෙ නෑ..ගන්න උවමනාවක් වුනේ නෑ.නුවර එලියෙ ලොකු හෝටලේක දවස් තුනක් නවතිනවා කියන්නෙත් ලක්ෂෙකට එහාපැත්තෙ වියදම් වෙන කටයුත්තක් බව නෙතලි දැනගෙන හිටියා.කිසිම දෙයක් අරගෙන දෙන්න බෑ කියුවෙ නෑ.
තමන් අකමැති දේවල් කරන්න කියුවෙ නෑ.ඒ ටිකම ඇති නිලූකගෙන් සල්ලි ගන්නෙ නැතුව ඉන්න.
එහෙමයි කියලා ඇත්තටම නිලූක ට ආදරෙයි කියපු හැමවාරෙකම නෙතලිගෙ හිත රිදුනෙ නැතුව නෙමෙයි.ඒත් හැමගනුදෙනුකාරයටම ආදරෙයි කියන්න දැන් දිව නැමිලා තිබුනෙ.දිව නැමුනට හිත නැමෙන්නෙ නෑ.
නිලූක වැටුනෙ සාමාන්‍ය ගනුදෙනු කාරයින්ගේ ගොඩට.සාමාන්‍ය ගනුදෙනු කාරයෙක් වෙන්න අවශ්‍යතා තුනක් සැපිරිය යුතුව තිබුනා.ඔවුන් නෙතලිට ගෙව්වෙ ඒ පැය ගනනට අදාල මුදල විතරයි.කලාතුරකින් ලබාදුන් සන්තෝසම ඇරුනුකොට.
නෙතලි ඇත්තටම සන්තෝසමක් බලාපොරොත්තු වුනේ නෑ.තව දුරටත් ඔවුන් කිසිම බලකිරීමක් නෙතලිට කලේ නෑ.නෙතලි කැමති අයුරින් හැසිරෙන්න ඔවුන් ඉඩකඩ සලස්වලා දීල තිබුනා.ඒ සාමාන්‍ය ගනුදෙනුකාරයින්ගේ තවත් ලකුණක්.
නෙතලි නිලූකට ආදරෙයි කියුවා.ඒත් ඒ කොයි වෙලාවකවත් හිතෙන් නෙමෙයි.ආදරෙයි කියලාවැඩිපුර කියපු දවසට සන්තෝසමක් ලැබුනා.
නෙතලි ජoගම දුරකථනයට පිලිතුරු බදින්නේ නැතුව කණ්නාඩි මේසෙ කනප්පුව උඩ තිබුන ගෙතුම අතට ගත්තා.නිල්පාට වූල්.දිග ගෙතුම් කටු එක්ක.ගෙතුම පටන් ගත්තු තැනම නැවතිලා තිබුනා.
අද කොහේවත් යන්නෙ නෑ කියලා නෙතලි තීරනය කලා.ඇවිදින්න යනවා බේරෙ වැව ලගට තනියෙන් හoස බෝට්ටුවක් පදිමින් සින්දුවක් කියනවා.ඒ තනිකම විදින්න පුලුවන් .හැම වෙලාවකම යුගල පද ගැලපීමක් කියන්නෙ දුකක්.
තනිකම කියන්නෙ වින්දනීය අත්දැකීමක් හිතන්නට කිසිවක් ඉතිරි නොකරන.
නිලූක දවසක් බබාවත් අරගෙන ආවා නෙතලි මුණ ගැහෙන්න.
"බබා මේ ඇන්ටිට හෙලෝ කියන්න..."
"හෙලෝ ඇන්ටි"
පොඩි එකා කියුවෙ හුරතලේට.නිලූකගෙ නැති හුරතලයක් බබාගෙ මූනෙ තියෙන්නෙ නෝනා මහත්තයා සිරියාවන්ත නිසා වෙන්න ඇති.
පොඩි එකාට යන්තමට අවුරුදු තුනහමාරක් ඇති.කුටුම්බයක හීන නෙතලිගෙ හිතේ පිරුනා.තියෙන කුටුම්බය ගලවා කීතුකීතු කරන්නටත් අලුත් කුටුම්බයක් තනාගන්නටත්.නිලූක.නෑ.එහෙම නෙමෙයි.ආදරයත් එක්ක.ජීවිතේටම එකම පාරක් කරපු.
(පුලුවන් නම් ඔයාලගෙ අදහස් ලියලා යන්න...)
හ්ම්ම්..කතාව ලියල ඉවරවෙද්දි අනිවාරෙන් අපූරුවට තියේවි..ලියන්න ලියන්න..අපි කියවන්නම් :)
ReplyDeleteඔව් අපි ලියලා බලමුනේ....:)
ReplyDelete